woensdag 20 juni 2018

Terug naar nu • Projectje



Normaal doe ik het nooit (sporten, ben je gek), maar vandaag ga ik naar buiten om een stukje te rennen. Niet hardlopen, maar gewoon rennen. En mijn hoofd leegmaken. Ik hobbel over de onverharde paadjes langs de weilanden en het water, steeds sneller en net zo lang tot ik niet meer kan. De lucht is donker en na vijf minuten begint het te regenen. Binnen enkele ogenblikken plakt het gele shirt dat ik van de week kocht, puur en alleen omdat ik altijd zo vrolijk word van geel, doordrenkt met water tegen mijn lijf.
Ik vind de regen niet vervelend, want ik vind het fijn om de koele druppels op mijn blote armen te voelen en poeltjes te zien maken in de klei op de grond. Het water in de rivier naast me is opeens gevuld met duizenden kringetjes. Als ik om me heen kijk zie ik de dorpse natuur, en in de verste verte geen mens te bekennen. 



Ik vind het steeds fijner om soms even van die momentjes te pakken waarin ik compleet alleen ben, zonder telefoon, met een boek, tijdschrift, mijn camera of gewoon even alleen mezelf. Een jaar geleden lachte ik nog om het concept van mindfulness. Onzin, dacht ik. Ik wilde me niet eens verdiepen in de precieze betekenis van die 'zweefteverij'. Maar zie, hier zit ik nu toch even volledig uit mezelf een potje mindful te doen, terwijl ik me intussen nog altijd een nuchter persoon kan noemen. 

Het afgelopen jaar ben ik veel veranderd, ik merk het aan alles. De middelbare school heb ik achter me gelaten en op de universiteit is een wereld voor me open gegaan. Ik ben me bewuster van mezelf, maar ook van het feit dat ik nog lang niet weet wie ik echt ben of wat ik echt wil, maar het is leuk om steeds kleine dingetjes te ontdekken. 

Oude patronen doorbreken en meer stilstaan bij kleine momentjes helpen me echt bij dit hele ontdekken. In mijn hoofd zit een soort projectje: 'Ik maar dan anders'. Meer doen wat ik leuk vind, minder doen wat altijd zo lekker veilig is en meer doen wat ik misschien een beetje eng vind. Maar toch nog dicht bij mezelf blijven. 



Dit artikel is een klein beginnetje, maar ik wil nog iets verder uitweiden en uitleggen wat ik precies van plan ben. Eerst even alles in mijn hoofd op een rijtje. Of zal ik het zo zeggen: 'even lekker zweverig en mindful doen', dan komt er vanzelf wel iets zinnigs uit rollen :)

En dan nu de vraag van vandaag:

Op een schaal van 1 tot 10, hoe graag ren jij buiten door een stortbui in je favoriete gele shirt?
1 is 'Tine ben je wel helemaal lekker' (nee) en 10 is 'Ik sta nu buiten in mijn favoriete gele shirt nat te regenen, echt intens genieten dit'.




Verder lezen

zaterdag 9 juni 2018

Woorden die er wel bij pasten


Geïnspireerd op dit korte filmpje van So Sonia, wiens video's altijd kleine kunstwerkjes zijn.


Ze was hier eerder geweest. Je kon het nog zien aan de geplette grassprieten die haar schoenen in de bloemenzee hadden achtergelaten. Ze plaatste haar blote voeten zorgvuldig op precies dezelfde plek en sloot haar ogen. Diep uit haar borst kwam een laag geluid, een melodie die haar ter plekke te binnen schoot, die paste bij hier. Er was kalmte. In haar hoofd en buik en benen. Het was niet moeilijk om te glimlachen, en dus deed ze dat, eerst met haar mondhoeken en daarna ook met haar ogen. Ze voelde dat ze glimlachte met haar hele lichaam, ook al wist ze dat dat eigenlijk niet kon.
En toch was het niet hetzelfde.


Is het mogelijk om een moment in de tijd een tweede keer mee te maken? Precies op dezelfde manier? Ze tuurde door haar wimpers en keek voor het eerst verder dan ze al die keren daarvoor had gedaan en dat was het moment waarop ze besefte. Echt besefte. Ze besefte zich dat de grassprieten overal even groen waren, dat de madeliefjes die tot hoever ze kon zien allemaal net zo in de wind dansten als degene die ze al achter zich had gelaten. En ze besefte zich dat het zetten van een stap vooruit niet eng was omdat alles daar nieuw was maar omdat zij zelf in wezen anders was. Dit moment voelde vertrouwd onvertrouwd omdat alles hetzelfde was behalve zij. En dat was het moment waarop ze voor het eerst haar voeten op durfde te tillen en niet achter maar voor haar neer liet komen.

Het gras voelde verfrissend maar niet koel, want de zon had er al die tijd op geschenen, alsof ze warm verwelkomd werd. Haar lichaam glimlachte opnieuw en ze kreeg de neiging om nog een stap te zetten, want hoewel achter goed voelde voelde vooruit beter, en dus deed ze dat. En daarna nog een keer, en nog een keer, net zo lang tot ze niet liep maar rende en het voelde alsof ze vloog. Ze was hier nog nooit geweest, want het gras stond nog recht overeind, maar ze plaatste haar voeten zorgvuldig op de groene sprieten.
Ze was hier niet eerder geweest, en het was een beetje eng, maar het enige dat ze ervoor hoefde te doen was blijven ademen.


Ken jij de filmpjes van So Sonia al?

(Zo nee, ga je als de wiedeweerga abonneren :))

Verder lezen

woensdag 6 juni 2018

One point perspective


Soms beeld ik me in dat mijn hoofd een kamer is vol ladenkastjes. In de laden zitten herinneringen, ideeën en gedachten. Sommige laatjes blijven altijd dicht, andere maak ik heel vaak open, maar de inhoud blijft altijd hetzelfde. Ik kan de laatjes wel bijvullen, maar hier zit de moeilijkheid, of misschien juist schoonheid ervan: dat kan ik niet alleen.


Een paar weken terug zei een vriendin tegen me: 'Als je erover nadenkt zijn tegenstellingen helemaal geen tegenstellingen, maar in principe juist gelijk aan elkaar'.
Ik zal je eerlijk vertellen, daar miste ik de logica even van. Ze probeerde het me vervolgens uit te leggen. Maar zoals ik zelf ook vaak genoeg ervaar, soms zijn woorden niet toereikend.

Vanmiddag kwam ze erop terug. Ze gaf me een eigenlijk heel simpel metafoor dat me even aan het denken zette.

'Imagine a hill. Any hill. And then imagine someone standing at the bottom and someone else standing at the top. The person at the bottom will say that this hill is going upward, and the person at the top will say that this hill is going downward. Those are two opposites but no matter how you describe the hill, it still just remains the same thing. Opposites is all a matter of perspective but it doesn’t actually change anything about the world itself. In the world we live in, opposites don’t exist.' (klik op de quote om naar het artikel op haar blog te gaan)

We denken allemaal in kaders, en soms vinden we laatjes in ons hoofd die we vergeten waren of nooit eerder openden, maar de inhoud, en daarmee de mogelijkheden tot een ander perspectief, blijft gelimiteerd. Dat, tenzij we soms eens in de laatjes van iemand anders' hoofd mogen kijken.

De keren dat je een realisatiemoment hebt van 'wauw, zo heb ik nooit eerder gedacht', vind ik de leukste momenten. En elke keer als je zo'n momentje hebt, groeit je eigen kader weer een stukje. Het is niet zo zeer moeilijk, soms hoef je alleen maar iets simpels als een vraag te stellen om je perspectief iets bij te schaven.


Lezen, kijken, vragen, luisteren. Een kijkje in iemand anders' hoofd kost niet zoveel als je denkt.

Is er iets dat jouw eigen perspectief de afgelopen tijd heeft veranderd?


Verder lezen
|