After the rain • Photography

By: Tine on 5/24/2016

 Als kleine pareltjes komen regendruppels met duizenden tegelijk uit de hemel vallen. De lucht is grijs en wolken vormen een overkapping die eens in de zoveel tijd enkel een klein straaltje zonlicht doorlaat. Water stroomt door de dakgoten en over het zeil van paraplu's die ter bescherming uit de kasten tevoorschijn zijn gehaald. Tegen de avond toont de hemel haar stille kant. De laatste druppels vallen en de natte wereld om ons heen is het enige dat overblijft. 

'Tine, laat jij de hond nog even uit?', roept mijn moeder vanuit de keuken. Ik weet al bij voorbaat dat ik toch geen keuze heb, dus zuchtend trek ik mijn jas van de kapstok. Datzelfde moment krijg ik een ingeving. Ik ren de trap op, gris mijn camera van de stoel die vol met kleding ligt (iedereen heeft wel zo'n rommelstoel, toch...?) en ben binnen enkele seconden weer beneden, opeens een stuk vrolijker dan daarvoor. 

Als een echte multitasker ben ik vervolgens enthousiast naar buiten gestapt en maakte ik foto's met om mijn rechterarm een hondenriem en in mijn handen een camera.

Lekker iemand anders' heg fotograferen.

Ik vond een slak, of eigenlijk, mijn hond vond een slak. Daarbij komt ook dat mijn hond het liefst op van alles kauwt (waaronder slakken). Op het nippertje wist ik het slakkenbeestje van de ondergang te redden.

Hoi, meneer hommel. Fijn dat je zo stil bleef zitten toen ik foto's probeerde te maken.

Die camera in mijn handen voelt soms nog steeds een beetje onwennig aan, máár ik begin het al een beetje onder de knie te krijgen. Het helpt dat bloemen, brievenbussen en heggen niet van die onverwachtse bewegingen maken (zie je het al voor je?). Hommels bakken daar helaas iets minder van, of misschien beter verwoord, ik bak er niet zoveel van wild bewegende hommels te fotograferen. Ach, volgende keer beter.

-Tine