Soms beeld ik me in dat mijn hoofd een kamer is vol ladenkastjes. In de laden zitten herinneringen, ideeën en gedachten. Sommige laatjes blijven altijd dicht, andere maak ik heel vaak open, maar de inhoud blijft altijd hetzelfde. Ik kan de laatjes wel bijvullen, maar hier zit de moeilijkheid, of misschien juist schoonheid ervan: dat kan ik niet alleen.
Ik zal je eerlijk vertellen, daar miste ik de logica even van. Ze probeerde het me vervolgens uit te leggen. Maar zoals ik zelf ook vaak genoeg ervaar, soms zijn woorden niet toereikend.
Vanmiddag kwam ze erop terug. Ze gaf me een eigenlijk heel simpel metafoor dat me even aan het denken zette.
'Imagine a hill. Any hill. And then imagine someone standing at the bottom and someone else standing at the top. The person at the bottom will say that this hill is going upward, and the person at the top will say that this hill is going downward. Those are two opposites but no matter how you describe the hill, it still just remains the same thing. Opposites is all a matter of perspective but it doesn’t actually change anything about the world itself. In the world we live in, opposites don’t exist.' (klik op de quote om naar het artikel op haar blog te gaan)
We denken allemaal in kaders, en soms vinden we laatjes in ons hoofd die we vergeten waren of nooit eerder openden, maar de inhoud, en daarmee de mogelijkheden tot een ander perspectief, blijft gelimiteerd. Dat, tenzij we soms eens in de laatjes van iemand anders' hoofd mogen kijken.
De keren dat je een realisatiemoment hebt van 'wauw, zo heb ik nooit eerder gedacht', vind ik de leukste momenten. En elke keer als je zo'n momentje hebt, groeit je eigen kader weer een stukje. Het is niet zo zeer moeilijk, soms hoef je alleen maar iets simpels als een vraag te stellen om je perspectief iets bij te schaven.
Lezen, kijken, vragen, luisteren. Een kijkje in iemand anders' hoofd kost niet zoveel als je denkt.
Is er iets dat jouw eigen perspectief de afgelopen tijd heeft veranderd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten